Lieve lezers,

Oef, wat vliegt de tijd en wat hebben jullie lang moeten wachten op een nieuwe blog! Inmiddels ben ik alweer vier maanden in Colombia, de langste aaneengesloten periode dat ik ooit in het buitenland ben geweest. Er is in ieder geval genoeg gebeurd, met als hoogtepunten verschillende reisjes binnen en buiten Colombia.

In het algemeen heb ik het hier goed naar m’n zin! Ik woon in een gezellig huis met drie leuke huisgenoten die ook bij CIAT werken, dus we rennen doordeweeks ’s ochtends in groepsformatie de heuvel af naar de bushalte en klimmen 11 uur later weer omhoog. Mijn vrije tijd besteed ik aan sporten, Spaans leren, reisjes (plannen), uitjes naar de bioscoop en het zwembad, en met het keuren van de vele restaurants en barretjes die Cali rijk is. Heb al verschillende favorieten! Op m’n werk heb ik overplaatsing aangevraagd van de coördinatie unit naar een onderzoeksteam (Linking Farmers to Markets), waar ik binnenkort ga starten voor de rest van het jaar. Gezien mijn profiel denk ik dat dit een betere match zal zijn.

Een paar weken geleden werden we opgeschrikt door een aanslag van de FARC op het leger in een regio ten zuiden van Cali, waarbij er 11 doden zijn gevallen. Tot deze aanslag was er sprake van een wapenstilstand tussen de twee partijen gezien de vredesbesprekingen in Havana, maar direct na aanslag heeft het leger de bombardementen op de FARC hervat. Een treurige gebeurtenis in een land waar de mensen snakken naar vrede en veiligheid, en waar er sowieso al weinig vertrouwen is in een positieve afloop van de vredesbesprekingen. Hier in Cali zagen we direct een forse toename in het aantal aanwezige politieagenten en militairen, tot er op bijna iedere straathoek iemand stond te posten. Ook was er een aanzienlijke toename in het vliegverkeer boven de stad. Inmiddels lijkt de spanning weer iets afgenomen. We volgen de vredesbesprekingen op de voet.

Een tweede dreiging, maar op een ander terrein, is dat Cali inmiddels deel uitmaakt van de rode Chikungunya zone. Chikungunya is een tropenziekte die wordt verspreid door muggen. Het lijkt qua symptomen het meest op dengue (knokkelkoorts), maar je krijgt er ook nog een flinke uitslag en langdurige gewrichtspijnen bij. Aangezien het CIAT complex gebouwd is in een rurale zone, hebben we hier een overvloed aan Chikungunya muggen. De één na de andere collega wordt door de ziekte geveld, en dan ben je zo een paar weken uit de running. Het enige wat we kunnen doen is bedekkende kleding dragen en muggenmelk gebruiken, er is geen preventief geneesmiddel. Het hele complex wordt ook regelmatig gesprayd. Jep, gemiddeld gezien is het leven hier toch wel wat ingewikkelder dan in ons kleine landje! Anderzijds zijn er een heleboel mooie kansen en plaatsen te ontdekken (zie foto's).

In maart ben ik voor werk vijf dagen naar Panamá City geweest, waar ik een driedaagse conferentie heb bijgewoond. Het Tryp Hotel, waar we verbleven, is tegen Albrook Mall aangebouwd. Dit is het grootste winkelcentrum in de Amerika’s. Ik heb hier zeer succesvol geshopt, ook omdat bijna alles 2x goedkoper is dan in Colombia. Geloof dat er wat verschillen zijn in belastingen en invoerheffingen… De conferentie verliep goed, en op de laatste dag in Panamá hebben we nog snel even het Panamá Kanaal kunnen bezoeken. Erg imposant!

Verder gaven de vele puentes (driedaagse weekenden, meestal n.a.v. een katholieke feestdag) ons de mogelijkheid om Popayan, de Koffieregio van Colombia, en Parque Nirvana te bezoeken.

Popayan is een mooi stadje dat bekend staat om haar witte traditionele huizen en gastronomie. Het is zo’n 3 uur rijden richting het zuiden, waarbij je van de provincie Valle del Cauca (kortweg ‘Valle’) naar de provincie Cauca reist. Cauca, een ruraal gebied, is grotendeels in handen van de FARC. Dit was zichtbaar door de vele wachtposten van het leger langs de hoofdweg, met name bij bruggen en kruisingen. Toen wij hier eind april reden had de FARC aanslag in Cauca nog niet plaatsgevonden, en inmiddels is het een stuk lastiger om Popayan te bereiken. Popayan zelf is erg mooi en toeristisch, met drukke straatjes en souvenirwinkeltjes. Vanuit Popayan hebben we nog een dagtrip gemaakt naar Sylvia, een schattig bergdorpje, en Coconuco, de beroemde heetwaterbronnen. Was leuk om te zien, maar ik vond Popayan zelf het interessantst.

Aangezien er veel contracten afliepen, stond april in het teken van een overvloed aan afscheidsfeestjes. Verder zijn we met Pasen (hier: Semana Santa) drie dagen naar Eje Cafetero geweest, de koffieregio van Colombia. Hier hebben we allereerst Parque del Café bezocht, het Koffiepark. Dit is een attractiepark gebouwd rondom het thema koffie, inclusief koffiedansshows, een koffieboonachtbaan en heel veel koffietentjes. Al waren de attracties niet super spannend – je kunt de achtbanen vermoedelijk het best vergelijken met de achtbanen in Plopsaland – was het een leuk dagje! Vanwege de drukte konden we helaas maar 6 van de 24 attracties bezoeken. In de avond zijn we doorgereisd naar Salento, een populair stadje voor Eje Cafetero toeristen. De tweede dag bezocht onze groep Valle del Cocora, de Cocora vallei. Dit is een prachtig natuurpark, en de enige plaats ter wereld waar reuzenpalmen in het ‘wild’ voorkomen. Helaas begon het tijdens onze tocht al snel flink te regenen, en ontwikkelden de wandelpaden zich tot genadeloze modderpoelen. Het was een strijd om weer in de bewoonde wereld terecht te komen! Later in de middag hebben we nog een poging gedaan om wat van Salento te zien, waar het ontzettend druk was vanwege Semana Santa. De laatste dag zijn we naar een koffieboerderij geweest, waar we het hele productieproces van koffie hebben mogen aanschouwen in een privérondleiding. Na dit weekend is mijn kennis over koffie toch wel zeer verrijkt!

Twee weken geleden was er ook weer een puente, waarin we een dagje naar Parque Nirvana zijn afgereisd. Dit is een natuurpark op zo’n 40 kilometer van Cali, maar het kost de nodige moeite om er te komen, en in het bijzonder om er weer vandaan te komen! We hebben een flink stuk moeten lopen naar de weg, waar we uiteindelijk met ons groepje van vijf tot onze vreugde een lift kregen in de laadbak van een jeep. Die lift kwam zo’n 200 meter verder ten einde toen er een politieauto in zicht kwam. Het bleek namelijk illegaal om mensen in je laadbak te vervoeren…. Ahum…. Uiteindelijk kwamen we er gelukkig met een waarschuwing vanaf. Volgende keer toch maar eens het telefoonnummer van een taxichauffeur noteren! Parque Nirvana was in ieder geval zeer de moeite waard met haar vele exotische planten, vlinders en vogels.

In juni komen er drie puentes aan. De eerste puente gaan we een weekend naar Bogotá, de hoofdstad van Colombia. De tweede puente ben ik Cali, en de derde is tijdens mijn vakantie in Nederland. De tijd is echt voorbij gevolgen! 10 juli vlieg ik weer terug naar Cali. In augustus hebben we een lang weekend op de planning staan in Medellin, de tweede stad van Colombia.

Lieve mensen, bedankt voor het lezen van deze uiterst verlate blog en geniet van de foto's! Ik zal mijn best doen om de blog wat beter bij te houden, zeker nu ik merk dat het me de grootste moeite kost om in correct Nederlands te schrijven, haha.

Espero que todo está bien!

Veel liefs,
Irene