A tale of meetings, moving and messy borders
Door: Irene
Blijf op de hoogte en volg Irene
18 September 2013 | Zambia, Sesheke
Lieve familie en vrienden,
Bedankt voor jullie leuke reacties op m'n vorige blog! Er is inmiddels weer een week voorbijgegaan in dit bijzondere stukje Afrika, en ik heb geen gebrek aan stof tot schrijven.
Vorige week donderdag heb ik me verder ingelezen op kantoor. Het idee is dat je aanwezig bent tussen 8.00u en 17.00u, met een uur lunchpauze tussendoor. Als er geen deadline dreigt, wordt dit idee flexibel opgevat. ;) Vrijdag mocht ik voor het eerst mee op een veldbezoek aan een dorp op ongeveer 100 km afstand van Sesheke. Hier waren lokale leiders bijeengekomen voor een vergadering over de mogelijke invloed van het WWF-project op de dorpen in de regio. Na de hobbelige autorit werd onze kleine afvaardiging met het grootst mogelijke respect ontvangen door de dorpsoudsten. Je uit hier respect als je met je rechterhand schuin op de palm van je linkerhand klapt, met of zonder geluid, terwijl je eventueel licht door je knieën zakt. Na ons welkom (klapklap) werden de basisschoolkinderen naar buiten gestuurd, want de vergadering moest en zou plaatsvinden in de school, ondanks onze, uiteraard zeer respectvolle (klapklap), protesten. De school is namelijk het meest solide gebouw van het dorp. Echter bleek toen dat de helft van de vergadering niet nog aanwezig was. Het uur daarop reden we heen en weer tussen verschillende dorpen om afgevaardigden op te halen die geen vervoer hadden en soms al een paar uur te voet onderweg waren. Toen we terugkwamen werden de inmiddels teruggekeerde kinderen de school weer uitgestuurd en vond ons officiële welkom plaats (klapklap, klapklap) tussen de schoolbankjes. De vergadering kon beginnen! Voor mij hield dit in dat ik twee uur lang, gezeten op een betrekkelijk hard en hobbelig bankje, een poging deed om beleefd te luisteren naar conversaties in de lokale taal, Silozi. Af en toe werd er voor mij wat vertaald naar het Engels zodat ik de gang van zaken ongeveer kon volgen. Verder klapte ik af en toe maar opgewekt mee en werd mijn aandacht getrokken door enkele aanwezige vrouwen die niet erg subtiel borstvoeding gaven aan kinderen die in Nederland allang aan de bambix en boterhammen zouden zitten. Na de vergadering kon ik informeel wat informatie vergaren, en hierna vertrokken we weer naar Sesheke (klapklap, zwaaizwaai). Toen we wegreden zag ik de kinderen, die zich in de tussentijd onder een boom hadden vermaakt met een balletje van takjes, nog net de school weer ingaan.
Zaterdag heb ik lekker gerelaxed bij m'n guest house en alvast ingepakt, want zondag gingen we verhuizen. 's Ochtends vroeg stonden we met vier man bij het nieuwe huis, dat ongeveer een kilometer van het kantoortje en een kilometer van de winkelstraat verwijderd is. Het ligt ertussen aan een zanderig achterweggetje dat parallel aan de hoofdweg loopt. Het huis was al maanden onbewoond en ontzettend, ontzettend smerig! We zijn de hele ochtend bezig geweest met schrobben en het verwijderen van stof, spinnen, insecten en hagedissen, al tel ik op het moment dat ik deze blog schrijf zes spinnen op mijn kamermuren en ben ik me bewust van de aanwezigheid van twee hagedissen in m'n ingebouwde kledingkast. Toen het huis bewoonbaar was verklaard, werden de meubels gehaald. Mijn mede-stagiair en ik zijn nu de trotse tijdelijke eigenaars van twee bedden, een tafel, een bank en vier stoelen. Deze geringe hoeveelheid meubels staat op lachwekkende wijze te pronken in ons huis met vier ruime kamers, een keuken en twee badkamers. Je kunt hier het Zwanenmeer uitvoeren zonder een teen te stoten. :)
Afgezien van de meubels en wat bestek kon de organisatie ons weinig lenen, dus voor enig gerief was shoppen hoognodig. Maandag kregen mijn huisgenoot en ik daarom een dagje vrij en gingen we al vroeg op weg naar Namibië. Deze trip begon met een onschuldig taxiritje naar de grens. Hier begon de chaos. Als EU-burger stond ik met open mond te kijken naar de enorme wachtrijen. Er bleek echter een speciale rij te zijn voor blanken (?) waar ik al snel naartoe werd gesleurd door een militair. Uiteindelijk waren we de Zambiaanse grens over en in niemandsland. Hier hebben we even illegaal wat geld gewisseld van de Zambiaanse kwacha naar de Namibische dollar omdat men bij de bank op de grens geen geld op voorraad had. En nee, volgens de pokerende beambten was dit er al dagen niet. Ach ja. :) Vervolgens kwam deel 2: het passeren van de grens met Namibië. Wederom wachtrijen, krijsende kinderen en zwetende mensen. Dit keer geen rij voor blanken. In de rij vulde iedereen braaf een douaneformuliertje in. Toen we eindelijk aan de beurt waren werd mijn paspoort goedgekeurd, maar m'n formuliertje niet. Ik had 'permanent adres in Namibië' namelijk leeg gelaten, en niet het dorp ingevuld waar we die dag zouden gaan winkelen. Stel je voor! Nadat dit me werd toegeschreeuwd door de uiterst hoffelijke douanebeambte kreeg ik het papiertje terug. Ik schreef naar zijn zin echter niet snel genoeg, dus halverwege het schrijven van 'Katima Mulilo' werd het formulier weer in het hokje getrokken. Nu kreeg ik ondanks mijn falen en m'n verse paper cut dan toch een stempel, en mochten we de grens passeren. Daar stonden de taxi's klaar om ons naar het eerdergenoemde dorp te rijden, waar het shoppen begon. Een paar uur later had ik ontdekt dat ik met mijn creditcard maar 2x per dag geld mag opnemen in het buitenland, en hadden we toch nog twee boodschappenkarretjes weten te vullen. De inhoud van de karretjes werd in een taxi geladen en aan beide grenzen uitgebreid gecheckt, terwijl wij ons met onze douaneformuliertjes weer in de wachtrijen moesten voegen. Aan het eind van de middag waren we bepakt en bezakt eindelijk terug in Sesheke, waar we ons huis een beetje gerieflijk konden maken.
Er is hier trouwens geen vuilnisophaaldienst. Achter ons huis is een braakliggende veldje, waarin voor ieder omringend huis twee gaten zijn gegraven. Het grote gat is 'de grijze container' en het kleine gat 'de groene container'. Hier gooi je open en bloot je afval in, waarna ongeveer de helft wordt opgegeten door honden, ratten en insecten. Dit vinden de mensen hier een prima regeling, want des te langer kun je wachten met het dichtgooien en graven van een nieuw gat. :) De honden uit de buurt houden tussen 23.00u en 0.00u overigens standaard hun gezamenlijke jank- en blafuurtje. Misschien hebben ze dan last van spijsverteringsproblemen, want ze eten alles wat geen plastic of karton is.
Gisteren en vandaag (woensdag) heb ik op kantoor aan m'n onderzoeksvoorstel gewerkt. Het begint eindelijk vorm te krijgen nu ik een flinke stapel rapporten heb doorgewerkt. Dat is maar goed ook, want vrijdag moet het af zijn! Het wordt nu wel flink warm hier, vandaag was het 37 graden Celsius. De komende maand kan dit nog 10 graden stijgen.... :O Gelukkig acclimatiseert mijn lichaam sneller dan ik had verwacht. Verder heeft internet me leren handwassen, en heb ik kennis gemaakt met een aantal van onze buren. We hoeven niet bang te zijn dat er wordt ingebroken, want pal tegenover ons huis (aan de overkant van het vuilnisveldje) zit van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat een oude man op z'n veranda richting ons huis te staren. Hij steekt beleefd een vinger op als je naar hem zwaait en klapt in zijn handen als de was achter je van de waslijn valt. Ik zal binnenkort eens een praatje met de beste man gaan maken.
Tot zover mijn tweede blog vanuit Zambia! Ondanks de zeer trage internetverbinding zal ik proberen wat foto's toe te voegen bij dit verslag. Naar aanleiding van m'n vorige blog zit er een foto bij van een vanille scheermesje. ;) Keep me posted en tot de volgende keer!
Liefs,
Irene
Bedankt voor jullie leuke reacties op m'n vorige blog! Er is inmiddels weer een week voorbijgegaan in dit bijzondere stukje Afrika, en ik heb geen gebrek aan stof tot schrijven.
Vorige week donderdag heb ik me verder ingelezen op kantoor. Het idee is dat je aanwezig bent tussen 8.00u en 17.00u, met een uur lunchpauze tussendoor. Als er geen deadline dreigt, wordt dit idee flexibel opgevat. ;) Vrijdag mocht ik voor het eerst mee op een veldbezoek aan een dorp op ongeveer 100 km afstand van Sesheke. Hier waren lokale leiders bijeengekomen voor een vergadering over de mogelijke invloed van het WWF-project op de dorpen in de regio. Na de hobbelige autorit werd onze kleine afvaardiging met het grootst mogelijke respect ontvangen door de dorpsoudsten. Je uit hier respect als je met je rechterhand schuin op de palm van je linkerhand klapt, met of zonder geluid, terwijl je eventueel licht door je knieën zakt. Na ons welkom (klapklap) werden de basisschoolkinderen naar buiten gestuurd, want de vergadering moest en zou plaatsvinden in de school, ondanks onze, uiteraard zeer respectvolle (klapklap), protesten. De school is namelijk het meest solide gebouw van het dorp. Echter bleek toen dat de helft van de vergadering niet nog aanwezig was. Het uur daarop reden we heen en weer tussen verschillende dorpen om afgevaardigden op te halen die geen vervoer hadden en soms al een paar uur te voet onderweg waren. Toen we terugkwamen werden de inmiddels teruggekeerde kinderen de school weer uitgestuurd en vond ons officiële welkom plaats (klapklap, klapklap) tussen de schoolbankjes. De vergadering kon beginnen! Voor mij hield dit in dat ik twee uur lang, gezeten op een betrekkelijk hard en hobbelig bankje, een poging deed om beleefd te luisteren naar conversaties in de lokale taal, Silozi. Af en toe werd er voor mij wat vertaald naar het Engels zodat ik de gang van zaken ongeveer kon volgen. Verder klapte ik af en toe maar opgewekt mee en werd mijn aandacht getrokken door enkele aanwezige vrouwen die niet erg subtiel borstvoeding gaven aan kinderen die in Nederland allang aan de bambix en boterhammen zouden zitten. Na de vergadering kon ik informeel wat informatie vergaren, en hierna vertrokken we weer naar Sesheke (klapklap, zwaaizwaai). Toen we wegreden zag ik de kinderen, die zich in de tussentijd onder een boom hadden vermaakt met een balletje van takjes, nog net de school weer ingaan.
Zaterdag heb ik lekker gerelaxed bij m'n guest house en alvast ingepakt, want zondag gingen we verhuizen. 's Ochtends vroeg stonden we met vier man bij het nieuwe huis, dat ongeveer een kilometer van het kantoortje en een kilometer van de winkelstraat verwijderd is. Het ligt ertussen aan een zanderig achterweggetje dat parallel aan de hoofdweg loopt. Het huis was al maanden onbewoond en ontzettend, ontzettend smerig! We zijn de hele ochtend bezig geweest met schrobben en het verwijderen van stof, spinnen, insecten en hagedissen, al tel ik op het moment dat ik deze blog schrijf zes spinnen op mijn kamermuren en ben ik me bewust van de aanwezigheid van twee hagedissen in m'n ingebouwde kledingkast. Toen het huis bewoonbaar was verklaard, werden de meubels gehaald. Mijn mede-stagiair en ik zijn nu de trotse tijdelijke eigenaars van twee bedden, een tafel, een bank en vier stoelen. Deze geringe hoeveelheid meubels staat op lachwekkende wijze te pronken in ons huis met vier ruime kamers, een keuken en twee badkamers. Je kunt hier het Zwanenmeer uitvoeren zonder een teen te stoten. :)
Afgezien van de meubels en wat bestek kon de organisatie ons weinig lenen, dus voor enig gerief was shoppen hoognodig. Maandag kregen mijn huisgenoot en ik daarom een dagje vrij en gingen we al vroeg op weg naar Namibië. Deze trip begon met een onschuldig taxiritje naar de grens. Hier begon de chaos. Als EU-burger stond ik met open mond te kijken naar de enorme wachtrijen. Er bleek echter een speciale rij te zijn voor blanken (?) waar ik al snel naartoe werd gesleurd door een militair. Uiteindelijk waren we de Zambiaanse grens over en in niemandsland. Hier hebben we even illegaal wat geld gewisseld van de Zambiaanse kwacha naar de Namibische dollar omdat men bij de bank op de grens geen geld op voorraad had. En nee, volgens de pokerende beambten was dit er al dagen niet. Ach ja. :) Vervolgens kwam deel 2: het passeren van de grens met Namibië. Wederom wachtrijen, krijsende kinderen en zwetende mensen. Dit keer geen rij voor blanken. In de rij vulde iedereen braaf een douaneformuliertje in. Toen we eindelijk aan de beurt waren werd mijn paspoort goedgekeurd, maar m'n formuliertje niet. Ik had 'permanent adres in Namibië' namelijk leeg gelaten, en niet het dorp ingevuld waar we die dag zouden gaan winkelen. Stel je voor! Nadat dit me werd toegeschreeuwd door de uiterst hoffelijke douanebeambte kreeg ik het papiertje terug. Ik schreef naar zijn zin echter niet snel genoeg, dus halverwege het schrijven van 'Katima Mulilo' werd het formulier weer in het hokje getrokken. Nu kreeg ik ondanks mijn falen en m'n verse paper cut dan toch een stempel, en mochten we de grens passeren. Daar stonden de taxi's klaar om ons naar het eerdergenoemde dorp te rijden, waar het shoppen begon. Een paar uur later had ik ontdekt dat ik met mijn creditcard maar 2x per dag geld mag opnemen in het buitenland, en hadden we toch nog twee boodschappenkarretjes weten te vullen. De inhoud van de karretjes werd in een taxi geladen en aan beide grenzen uitgebreid gecheckt, terwijl wij ons met onze douaneformuliertjes weer in de wachtrijen moesten voegen. Aan het eind van de middag waren we bepakt en bezakt eindelijk terug in Sesheke, waar we ons huis een beetje gerieflijk konden maken.
Er is hier trouwens geen vuilnisophaaldienst. Achter ons huis is een braakliggende veldje, waarin voor ieder omringend huis twee gaten zijn gegraven. Het grote gat is 'de grijze container' en het kleine gat 'de groene container'. Hier gooi je open en bloot je afval in, waarna ongeveer de helft wordt opgegeten door honden, ratten en insecten. Dit vinden de mensen hier een prima regeling, want des te langer kun je wachten met het dichtgooien en graven van een nieuw gat. :) De honden uit de buurt houden tussen 23.00u en 0.00u overigens standaard hun gezamenlijke jank- en blafuurtje. Misschien hebben ze dan last van spijsverteringsproblemen, want ze eten alles wat geen plastic of karton is.
Gisteren en vandaag (woensdag) heb ik op kantoor aan m'n onderzoeksvoorstel gewerkt. Het begint eindelijk vorm te krijgen nu ik een flinke stapel rapporten heb doorgewerkt. Dat is maar goed ook, want vrijdag moet het af zijn! Het wordt nu wel flink warm hier, vandaag was het 37 graden Celsius. De komende maand kan dit nog 10 graden stijgen.... :O Gelukkig acclimatiseert mijn lichaam sneller dan ik had verwacht. Verder heeft internet me leren handwassen, en heb ik kennis gemaakt met een aantal van onze buren. We hoeven niet bang te zijn dat er wordt ingebroken, want pal tegenover ons huis (aan de overkant van het vuilnisveldje) zit van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat een oude man op z'n veranda richting ons huis te staren. Hij steekt beleefd een vinger op als je naar hem zwaait en klapt in zijn handen als de was achter je van de waslijn valt. Ik zal binnenkort eens een praatje met de beste man gaan maken.
Tot zover mijn tweede blog vanuit Zambia! Ondanks de zeer trage internetverbinding zal ik proberen wat foto's toe te voegen bij dit verslag. Naar aanleiding van m'n vorige blog zit er een foto bij van een vanille scheermesje. ;) Keep me posted en tot de volgende keer!
Liefs,
Irene
-
18 September 2013 - 19:35
Lianne Oskamp:
Ha Irene,
Wat een leuk verslag weer om te lezen. Ik zie alles helemaal voor me zoals jij schrijft. Je hebt weer van alles beleefd. Hihi. Kmoet er niet aan denken in zo'n smerig huis te komen met al die beesten. Bibbers. Jij zal er inmiddels wel aan gewend zijn denk ik ;) Gelukkig dat je toch nog aardig wat boodschappen hebt kunnen doen over de grens.
Wel een lekker temperatuurtje daar zeg. Tis hier momenteel maar 15 graden en erg veel regen :( Minder fijn hoor.
Wil je je adres nog ff naar me mailen?
Veel succes met je onderzoek en ik ben benieuwd naar je volgende belevenissen!!
Liefs Li
ps. doe maar veel klapklap :P -
19 September 2013 - 00:23
Paul Van Loosen:
Irene - die "hagedisje" noem ons in Afr 'n "geitjie" - niks met geiten te make. [Eng: Ghekho] Handige "beesten", want hulle vang insekte, veral mugge (muskiete) en jy kry hulle dus snags veral waar daar ligte brand. -
19 September 2013 - 08:35
Petra Verdoorn:
Goedemorgen Ireentje, haha...ja ik zit bij het ontbijt jou verslag te lezen. Tjonge, jonge wat een wereldje waar je in terecht bent gekomen. :-) maar goed om te lezen wat je allemaal meemaakt. Ik zie het voor me zo'n blaffende douanier. Wat betreft je huis: meid wat een groot huis! En best luxe eigenlijk voor Afrikaanse begrippen volgens mij. WC en badkamer/douche. Wel leuk die foto.s erbij want dan kan je je nog beter inleven en heb je er een beeld bij. En dan die huisdieren van je......brrrrrrrrr vooral die spin!!!! Errug! Maar goed dat je thuis al wat gewend was van dat inheemse spul brrrrr.
Mooie werkplek heb je. Best een prettig plekje denk ik.
Nou vanuit het natte Holland een hele dikke knuffel van ons allemaal. Veel succes met je deadline voor het plan en de hitte! Zet hem op.
Liefs van ons allemaal! Xxx -
19 September 2013 - 09:49
Lisa:
Hahaha wat een heerlijk verhaal weer! Je schrijft echt super leuk. Ik blijf je volgen! xxxx -
19 September 2013 - 09:59
Maarten:
Hi Irene,
Tijd geleden dat we elkaar gezien hebben maar leuk datik zo weer op de hoogte kan blijven van wat je allemaal beleeft.
Veel succes in Zambia, en pas op voor rollende stenen haha. :-) Weet je nog?
De groeten aan je spinnen,
Maarten -
19 September 2013 - 12:41
Elvira:
Hey meis!
Ik heb je verhaal braaf gelezen op het werk (a), en wat heb ik er weer van genoten :)! In die zin een pluspunt van je afwezigheid: ik lees eindelijk weer wat van je schrijfsels ;).
Maar wat een gedoe om "even" naar Namibië te gaan? Dat doe je dus ook niet zomaar haha!
Maar je huis is wel erg mooi zeg! Die wordt niet omver gelopen ;). En zo te zien alle ruimte om je even terug te kunnen trekken of zo! Maar je huisrgenootje valt nog steeds wel mee?
Ik zou zeggen, succes met alle mooie beestjes die je daar hebt! Ik weet wel dat we een spinnenheld erbij hebben, als je weer naar Nederland terug keert!
Liefs,
Elvira -
19 September 2013 - 22:35
Oma Van Loosen:
Lieve Irene,
Jeempie, nou had ik al een heel stuk getypt, en ging toen zonder erg naar een andere pagina: WEG alles! Ja, meisje, je oma is en blijft een dom element. Maar ik wilde je even laten weten dat we weer genoten hebben van dat enorme stuk tekst van jou, en dan nog verlucht met een aantal foto's, fantastisch.
Leuk dat verhaal over jullie inkooptoer naar Namibië, was daar nou echt veel te koop. En hoe ver is die plaats bij jullie vandaan? Ik zág gewoon hoe je naar de "blanke" rij werd gedirigeerd, je beschrijft het beeldend. En dat handengeklap dat erbij hoort, mensenkinderen, je leert wel veel nieuwe dingen. Hoe gaat het met het leren van de taal, lukt dat al een beetje?
Het is nu al bij half elf in de avond, en het is net lekker gaan regenen. Was ook voorspeld en van mij mag het de hele nacht doorgaan, het klinkt altijd zo gezellig op het dak van de caravan. Dat geluid horen we thuis natuurlijk nooit.
Heb je alles af voor morgen, je moest vrijdag klaar zijn, schreef je. Sterkte in de hitte, 37 gr. is al lekker warm, hoop voor jou niet dat het inderdaad nog tien graden omhoog gaat. Van ons allebei veel liefs en groetjes, Opa en Oma -
20 September 2013 - 09:45
Dick En Riek Verdoorn:
Lieve Irene
Wat heb je weer een beeldend verslag gemaakt. Als je over een poos weer in Nederland bent kun je er best een mooi boek over schrijven. Je maakt heel wat mee. Al dat ongedierte in huis. Als er hier in deze herfsttijd veel spinnen in en om het huis hun webben maken, dan griezelen we er al van. Maar als ik die grote spin daar bij jou zie zitten dan moeten we ons hier maar niet meer zo druk maken. Leuk om al je foto's te bekijken. We krijgen zo een goede indruk hoe je daar gaat wonen. Hopelijk heb je de balzaal nu ook een beetje voller kunnen zetten met de meegebrachte spullen. Je hebt er wel een hele onderneming voor moeten uithalen om het te pakken te krijgen en meteen goed kennis gemaakt met de cultuur daar. We wensen je veel sterkte en wijsheid toe de komende tijd en zien weer uit naar je volgende verslag.
Groetjes en klapklap en zwaaizwaai van oom Dick en tante Riek -
20 September 2013 - 13:19
Oom John En Tante Alie:
Ha Irene,
We wisten het natuurlijk al van je vorige reisverslagen, want: wat kan jij schrijven zeg!!
Mocht je dit werk zat worden, dan kan je altijd nog schrijfster worden.
Het is gewoon waar, dat je alles voor je ziet door de, vaak humoristische, manier waarop jij erover schrijft.
Wat maak je weer veel mee, vooral de beschrijving van 'klapklap' en zwaaizwaai: je ziet het
helemaal voor je. We vinden het bijzonder leuk om op deze manier met jou mee te leven en waarderen
het ook heel erg, dat je ons in jouw ervaringen laat delen.
Ook ik/wij zien zeker weer uit naar je volgende verslag en we wensen je veel succes met de voorbereidingen
voor je studieobject. Trouwens, hier gebeuren ook lachwekkende zaken, want oom John is de kamer
aan het zuigen met een slang die niet meer aan stofzuiger gekoppeld zit....
Groetjes en liefs
oom John en tante Alie -
21 September 2013 - 18:05
Eline:
Ha Irene,
Wat geweldig om je verslag weer te lezen! Erg leuk om je zo te kunnen volgen.
En nu hebben we ook nog foto's erbij, leuk hoor! Wat heb je een groot huis zeg.
Oh vreselijk zeg die spinnen en hagedissen enz in dat vieze huis bbrrr.
Ik zou geen oog dicht doen denk ik.
En wil je je adres nog een keertje doorgeven? Lianne en ik willen dat graag hebben :)
Veel succes he.
Liefs Eline -
21 September 2013 - 18:24
Anne:
Hee Irene,
Wauw wat maak jij veel mee daar in Zambia! Vind het heel leuk dat zo je avonturen kan volgen.
Hoop dat er nog veel verslagen volgen en na je terugkomst kom je maar snel een echt hollands bakkie doen in Wageningen! Om goed te maken wat je al die maanden hebt gemist haha ;-) Mis je Nederland al een beetje?
Liefs,
Anne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
