Over tradities, interviews en eetpatronen
Door: Irene
Blijf op de hoogte en volg Irene
19 Oktober 2013 | Zambia, Sesheke
Lieve familie en vrienden,
Na twee weken radiostilte is het wel eens tijd voor een nieuw verslag!
De afgelopen weken heb ik weer genoeg meegemaakt. Twee weken geleden ben ik met een afvaardiging van ons kantoor naar een KAZA-ceremonie geweest waarbij 2 ladingen impala's (bokjes) werden vrijgelaten in een nieuw natuurgebied. Was erg leuk om bij te zijn! Na het vrijlaten van de dieren verhuisde het gezelschap van ongeveer 100 man na een korte stop bij de Zambezi naar het buitenplein van het paleis van de regionale chief, een belangrijke traditionele autoriteit. Hier vonden verschillende toespraken plaats van o.a. de minister van Toerisme, gevolgd door optredens van traditionele dansgroepen. Tijdens zo'n dans werd ik tot mijn verbazing ineens uit het publiek geplukt en uitgenodigd voor een lunch in het paleis van de chief! Dit ging niet zonder slag of stoot, want rondom de traditionele autoriteiten bestaan er heel veel regeltjes die je maar net moet weten. Zo mag je de chief je rug niet toekeren (ik werd niet erg subtiel omgedraaid en draaide uiteindelijk een betreurenswaardig rondje) en mag je als vrouw niet door de reguliere ingang het paleis betreden (de poortwachter kreeg bijna een paniekaanval toen ik hem niet begreep en de mannen wilde volgen), maar moet je omlopen naar een achteringang. Daar wordt vriendelijk doch dringend met de nodige handgebaren geïnformeerd of je ongesteld bent. In dat geval mag je namelijk niet naar binnen. Ik informeerde nog even wat er gebeurt als je zou liegen, want controleren is toch wat lastig. Nou, in dat geval zullen de geesten je bezoeken en zul je voortaan voor eeuwig ongesteld zijn. :) Tis maar dat je het weet!
Eenmaal omsloten door de hoge paleismuren hoor je om de 5 meter te knielen en te klappen uit respect voor de chief. Die zag ik echter nergens en mijn begeleider keek niet om, dus ik klapte braaf mee en liet het knielen aan hem over. ;) Het paleis zelf bestaat uit een hoofdgebouw met een aantal bijgebouwen waar de chief met zijn familie woont. Net zoals bij de Nederlandse koninklijke familie is de rijkdom door de jaren heen opgebouwd. Te zien aan de auto- en dvd-collectie van de chief zit het wel goed met zijn centjes. Hij wordt echter flink beperkt in zijn vrijheid door alle regeltjes en mythes die er rondom het chiefschap bestaan. Hij mag in het openbaar en in het paleis bijvoorbeeld niet hardop lachen of rouwen. Toen bij een auto-ongeluk 2 van zijn kinderen waren overleden, werd hij door zijn induna's regelmatig in alle haast het paleis uitgedragen om ergens in afzondering te rouwen. Een induna is een lokale chief, en alle induna's samen vormen de Kuta: het adviesorgaan van de regionale chief. In de praktijk heeft de Kuta meer macht dan de chief zelf, wat soms voor aanzienlijke conflicten zorgt. Uiteindelijk aangekomen bij het lunchbuffet dat was bereid door de vrouw van de chief vond ik een aantal medewerkers van verschillende organisaties met wie ik mooi kon netwerken. Het was zeker een interessante dag!
Met m'n onderzoek gaat het goed, ben nu flink op dreef! Heb de afgelopen weken een stuk of 15 interviews afgenomen en er staan er nog minimaal 25 op de planning. Een week geleden heb ik interviews afgenomen tijdens een veldbezoek aan Sipangule, een dorp in het verre noorden van het Silowana Complex. De meeste interviews kan ik gelukkig afnemen in (de buurt van) Sesheke, en voor de overige interviews ga ik de komende weken nog een paar dagen het veld in met chauffeur en tolk. Voor mijn onderzoek interview ik een gevarieerd gezelschap bestaande uit representanten van de aanwezige organisaties in Zambia en Namibië, de lokale overheid, traditionele leiders, lokale zakenlui en de 'gewone mensen' die aanwezig zijn in het Silowana Complex. Ook woon ik lokale vergaderingen en evenementen bij. Op basis van al deze ervaringen schrijf ik uiteindelijk een stakeholderanalyse met aanbevelingen voor een verdere succesvolle implementatie van het WWF-project in het Silowana Complex. Het is erg leuk om te werken aan een onderzoek wat zo relevant is voor de stakeholders!
Zo, het gaat alweer richting eind oktober! Hoog tijd voor mijn lieve lezers om me een verjaardagskaart te sturen. :) Die komt eind november dan wel aan denk ik. Aangezien verschillende mensen erom gevraagd hebben, hierbij mijn adres:
WWF – CCCDP
Attn. Irene van Loosen
PO BOX 960196
Sesheke
Western Province
ZAMBIA
Dit is inderdaad het adres van het kantoor, maar zelfs onze huisbaas heeft geen idee wat het postadres van ons huis is, haha. Dit adres klopt in ieder geval!
Verder krijg ik veel vragen over m'n dagindeling en eetpatroon. Hierbij een korte samenvatting van mijn dagelijks leven hier. Om 7.00u sta ik op, neem ik een koude douche (onze boiler doet niet veel, maar dat geeft ook niet met deze hitte), en eet ik een ontbijt van cruesli en yoghurt uit Namibië. Ik laad m'n tas vol met flesjes mineraalwater, want het kraanwater kan ik niet drinken. Als we niet worden opgehaald, sloffen m'n huisgenoot en ik om 8.00u over de zandwegen naar het kantoor, waarbij we de gevangenis achter het kantoor passeren en morgengroeten uitwisselen met het gevangenispersoneel. Vervolgens passeren we een kudde geiten en komen we aan bij het kantoor. Hier groeten we iedereen met 'muzuhile chwani' – 'muzuhile hande, eni shaw', vergezeld van handen schudden en klapklap. Correct groeten en alle aanwezigen groeten is heel belangrijk! Dan laad ik de koelkast vol met mijn flesjes mineraalwater en gaan we aan het werk. Om 13.00u worden we voor de lunch naar huis gebracht of sloffen we weer terug. Hier eet ik bruin brood als we onlangs naar Namibië zijn geweest, en anders het minimaal voedzame witbrood uit Sesheke. Mijn huisgenoot kookt uiteraard een warme hap, want brood wordt hier niet gezien als maaltijd. Na een uur gaan we weer terug naar het kantoor om verder te werken, en om 17.00u worden we over het algemeen thuisgebracht. Dan wachten we tot het water weer aangesloten wordt om een volgende koude douche te kunnen nemen. Het water wordt in onze buurt namelijk afgesloten tussen 13.30u en 17.30u vanwege de droogte. Ook gaan we na het werk vaak nog even het dorp in voor wat boodschapjes. Hierna eten we nshima, rijst, pasta of aardappels. De groenten zijn afhankelijk van onze bezoekjes aan Namibië, want in Sesheke kun je alleen tomaten, uien en kool krijgen. Qua vlees eet ik voornamelijk kip. Het merendeel van de bevolking hier eet 2x per dag nshima. Dat lijkt misschien heel eentonig, maar er wordt wel gevarieerd met kip/rund/vis, zachte/harde (drooggekookte) nshima, kool/kool met tomaat/kool met ui/kool met tomaat en ui, en verschillende soorten 'soep' (het sausje dat onmisbaar is bij harde nshima). In de avonden relaxen we of wisselen we bezoekjes uit met onze buren. In Sesheke is er verder weinig te beleven. ;)
Over een week hoop ik drie dagen op safari te gaan in Chobe National Park in Botswana! Hier in regio Zuid-West Zambia is er de afgelopen decennia zoveel gejaagd en gestroopt dat je nauwelijks wilde dieren tegenkomt. Het is echt treurig gesteld met de wildlife aantallen ten opzichte van 20 jaar geleden, al proberen ze dit nu langzaam weer op te bouwen. In Chobe National Park zijn er dieren in overvloed, dus dan kom ik toch nog aan m'n trekken. Ben zeer benieuwd!
Dit was het weer voor nu, bedankt voor het lezen en fijn weekend!
Liefs,
Irene
Na twee weken radiostilte is het wel eens tijd voor een nieuw verslag!
De afgelopen weken heb ik weer genoeg meegemaakt. Twee weken geleden ben ik met een afvaardiging van ons kantoor naar een KAZA-ceremonie geweest waarbij 2 ladingen impala's (bokjes) werden vrijgelaten in een nieuw natuurgebied. Was erg leuk om bij te zijn! Na het vrijlaten van de dieren verhuisde het gezelschap van ongeveer 100 man na een korte stop bij de Zambezi naar het buitenplein van het paleis van de regionale chief, een belangrijke traditionele autoriteit. Hier vonden verschillende toespraken plaats van o.a. de minister van Toerisme, gevolgd door optredens van traditionele dansgroepen. Tijdens zo'n dans werd ik tot mijn verbazing ineens uit het publiek geplukt en uitgenodigd voor een lunch in het paleis van de chief! Dit ging niet zonder slag of stoot, want rondom de traditionele autoriteiten bestaan er heel veel regeltjes die je maar net moet weten. Zo mag je de chief je rug niet toekeren (ik werd niet erg subtiel omgedraaid en draaide uiteindelijk een betreurenswaardig rondje) en mag je als vrouw niet door de reguliere ingang het paleis betreden (de poortwachter kreeg bijna een paniekaanval toen ik hem niet begreep en de mannen wilde volgen), maar moet je omlopen naar een achteringang. Daar wordt vriendelijk doch dringend met de nodige handgebaren geïnformeerd of je ongesteld bent. In dat geval mag je namelijk niet naar binnen. Ik informeerde nog even wat er gebeurt als je zou liegen, want controleren is toch wat lastig. Nou, in dat geval zullen de geesten je bezoeken en zul je voortaan voor eeuwig ongesteld zijn. :) Tis maar dat je het weet!
Eenmaal omsloten door de hoge paleismuren hoor je om de 5 meter te knielen en te klappen uit respect voor de chief. Die zag ik echter nergens en mijn begeleider keek niet om, dus ik klapte braaf mee en liet het knielen aan hem over. ;) Het paleis zelf bestaat uit een hoofdgebouw met een aantal bijgebouwen waar de chief met zijn familie woont. Net zoals bij de Nederlandse koninklijke familie is de rijkdom door de jaren heen opgebouwd. Te zien aan de auto- en dvd-collectie van de chief zit het wel goed met zijn centjes. Hij wordt echter flink beperkt in zijn vrijheid door alle regeltjes en mythes die er rondom het chiefschap bestaan. Hij mag in het openbaar en in het paleis bijvoorbeeld niet hardop lachen of rouwen. Toen bij een auto-ongeluk 2 van zijn kinderen waren overleden, werd hij door zijn induna's regelmatig in alle haast het paleis uitgedragen om ergens in afzondering te rouwen. Een induna is een lokale chief, en alle induna's samen vormen de Kuta: het adviesorgaan van de regionale chief. In de praktijk heeft de Kuta meer macht dan de chief zelf, wat soms voor aanzienlijke conflicten zorgt. Uiteindelijk aangekomen bij het lunchbuffet dat was bereid door de vrouw van de chief vond ik een aantal medewerkers van verschillende organisaties met wie ik mooi kon netwerken. Het was zeker een interessante dag!
Met m'n onderzoek gaat het goed, ben nu flink op dreef! Heb de afgelopen weken een stuk of 15 interviews afgenomen en er staan er nog minimaal 25 op de planning. Een week geleden heb ik interviews afgenomen tijdens een veldbezoek aan Sipangule, een dorp in het verre noorden van het Silowana Complex. De meeste interviews kan ik gelukkig afnemen in (de buurt van) Sesheke, en voor de overige interviews ga ik de komende weken nog een paar dagen het veld in met chauffeur en tolk. Voor mijn onderzoek interview ik een gevarieerd gezelschap bestaande uit representanten van de aanwezige organisaties in Zambia en Namibië, de lokale overheid, traditionele leiders, lokale zakenlui en de 'gewone mensen' die aanwezig zijn in het Silowana Complex. Ook woon ik lokale vergaderingen en evenementen bij. Op basis van al deze ervaringen schrijf ik uiteindelijk een stakeholderanalyse met aanbevelingen voor een verdere succesvolle implementatie van het WWF-project in het Silowana Complex. Het is erg leuk om te werken aan een onderzoek wat zo relevant is voor de stakeholders!
Zo, het gaat alweer richting eind oktober! Hoog tijd voor mijn lieve lezers om me een verjaardagskaart te sturen. :) Die komt eind november dan wel aan denk ik. Aangezien verschillende mensen erom gevraagd hebben, hierbij mijn adres:
WWF – CCCDP
Attn. Irene van Loosen
PO BOX 960196
Sesheke
Western Province
ZAMBIA
Dit is inderdaad het adres van het kantoor, maar zelfs onze huisbaas heeft geen idee wat het postadres van ons huis is, haha. Dit adres klopt in ieder geval!
Verder krijg ik veel vragen over m'n dagindeling en eetpatroon. Hierbij een korte samenvatting van mijn dagelijks leven hier. Om 7.00u sta ik op, neem ik een koude douche (onze boiler doet niet veel, maar dat geeft ook niet met deze hitte), en eet ik een ontbijt van cruesli en yoghurt uit Namibië. Ik laad m'n tas vol met flesjes mineraalwater, want het kraanwater kan ik niet drinken. Als we niet worden opgehaald, sloffen m'n huisgenoot en ik om 8.00u over de zandwegen naar het kantoor, waarbij we de gevangenis achter het kantoor passeren en morgengroeten uitwisselen met het gevangenispersoneel. Vervolgens passeren we een kudde geiten en komen we aan bij het kantoor. Hier groeten we iedereen met 'muzuhile chwani' – 'muzuhile hande, eni shaw', vergezeld van handen schudden en klapklap. Correct groeten en alle aanwezigen groeten is heel belangrijk! Dan laad ik de koelkast vol met mijn flesjes mineraalwater en gaan we aan het werk. Om 13.00u worden we voor de lunch naar huis gebracht of sloffen we weer terug. Hier eet ik bruin brood als we onlangs naar Namibië zijn geweest, en anders het minimaal voedzame witbrood uit Sesheke. Mijn huisgenoot kookt uiteraard een warme hap, want brood wordt hier niet gezien als maaltijd. Na een uur gaan we weer terug naar het kantoor om verder te werken, en om 17.00u worden we over het algemeen thuisgebracht. Dan wachten we tot het water weer aangesloten wordt om een volgende koude douche te kunnen nemen. Het water wordt in onze buurt namelijk afgesloten tussen 13.30u en 17.30u vanwege de droogte. Ook gaan we na het werk vaak nog even het dorp in voor wat boodschapjes. Hierna eten we nshima, rijst, pasta of aardappels. De groenten zijn afhankelijk van onze bezoekjes aan Namibië, want in Sesheke kun je alleen tomaten, uien en kool krijgen. Qua vlees eet ik voornamelijk kip. Het merendeel van de bevolking hier eet 2x per dag nshima. Dat lijkt misschien heel eentonig, maar er wordt wel gevarieerd met kip/rund/vis, zachte/harde (drooggekookte) nshima, kool/kool met tomaat/kool met ui/kool met tomaat en ui, en verschillende soorten 'soep' (het sausje dat onmisbaar is bij harde nshima). In de avonden relaxen we of wisselen we bezoekjes uit met onze buren. In Sesheke is er verder weinig te beleven. ;)
Over een week hoop ik drie dagen op safari te gaan in Chobe National Park in Botswana! Hier in regio Zuid-West Zambia is er de afgelopen decennia zoveel gejaagd en gestroopt dat je nauwelijks wilde dieren tegenkomt. Het is echt treurig gesteld met de wildlife aantallen ten opzichte van 20 jaar geleden, al proberen ze dit nu langzaam weer op te bouwen. In Chobe National Park zijn er dieren in overvloed, dus dan kom ik toch nog aan m'n trekken. Ben zeer benieuwd!
Dit was het weer voor nu, bedankt voor het lezen en fijn weekend!
Liefs,
Irene
-
19 Oktober 2013 - 10:16
Anne:
Hoihoi,
Haha wat een leuk verslag weer! Ik zie het voor me hoe je sneaky achter die knielende begeleider staat te grijnzen. ;-) Je hebt het goed naar je zin begrijp ik. Mooi! geniet ervan!
xx Anne -
19 Oktober 2013 - 12:12
Pa:
Hallo lieve dochter,
Zo te zien is het wel tijd dat het gaat regenen. Gras is dor en de Victoria watervallen hebben ook een spoelbeurt nodig. Leuke foto's en wat een eer dat je werd uitgenodigd voor "koninklijk bezoek". Jammer dat het via de achterdeur moest...hahaha. Geniet maar lekker van je safari in Botswana en gelukkig dat Namibië zo dichtbij is. Krijg je toch nog wat fatsoenlijks binnen in de vorm van groente, bruin brood en cruesli. Mieliepap (mais) is ook wel gezond, maar je groeit er niet zo goed van, getuige de lengte van de bevolking daar. Het was goed je gisteren op Skype te zien en te spreken.
Kijk maar uit voor de krokodillen bij jullie uitje naar het Zambezistrandje morgen. En niet proberen een nijlpaard te voeren of te aaien als je die tegenkomt.
Liefs, Pa -
20 Oktober 2013 - 15:04
Oma Van Loosen:
Dit wordt dus geen lang commentaar, ik wil alleen maar even proberen of ik een reactie kan plaatsen. Het lijkt, met nog steeds slechts twee reacties, inderdaad of reageren niet wil lukken. Nou ja, hier gaat-ie dan, zou mijnpoging slagen, dan volgt er later meer, hoor! Liefs en groetjes, Oma -
20 Oktober 2013 - 16:43
Petra Verdoorn:
Hoi Irene, leuk weer wat van je te lezen. Ik dacht bijna dat je werd uitgehuwelijkt aan een koning! Hahaha....en wat een regeltjes en tradities he?! Je moet het allemaal maar weten. Nouja je komt er vanzelf achter, maar wel op een gekke manier af en toe. Leuk dat je naar het natuurpark gaat, want de echte "wilde" dieren moet je toch wel gezien hebben als je in Afrika bent en stage loopt bij het WWF.
Wat zul je straks verlangen naar het Kerstdiner :-) na zoveel redelijk eenzijdig eten. Wat zijn wij toch bevoorrecht hier he?!
Veel succes nog. Fijn dat je al zeveel interviews gedaan hebt en info hebt om je stagedoel te bereiken. Veel liefs weer voor nu. Dikke kus xxx
-
20 Oktober 2013 - 18:59
Maarten:
Hoi!
Hopelijk lukt het vandaag wel om een reactie te plaatsen...
Ik heb weer flink gelachgen om je verslag, wat een gedoe in dat paleis van de chief. Wel leuk en leerzaam om zoveel mee te krijgen van zo' n hele andere cultuur, en komisch voor ons om te lezen. ;-) Veel succes nog!
Groetjes,
Maarten -
20 Oktober 2013 - 20:04
Elvira:
Hoii!
Wat een heerlijke blog heb je weer voor ons! En wat gaaf dat je bij de chef bent uitgenodigd! Toch een bijzondere ervaring lijkt me. Ik kan me zo voorstellen dat jij wel weer gaat genieten van een stuk chocola of een glas sap als je weer terug bent!
Fijn dat je onderzoek alleen maar leuker en interessanter wordt! Wel wat anders dan Ierland lijkt me zo haha!
Nou meis, zet hem op en geniet er van! Ik mis je wel hoor! Maar wr maken het goed als je weer terug bent :)
Xxx -
20 Oktober 2013 - 22:40
Oma Van Loosen:
Ha, lieve kleindochter,
Wonderbaarlijk genoeg vlogen mijn regeltjes achter elkaar naar je toe. en ik zie dat er intussen nog een paar mensen hebben gereageerd. Dus hier komt nog een kleine ontboezeming. Ik ben vanmiddag, nadat ik je dat piepkleine berichtje had gestuurd, eerst nog even naar bed gegaan, voelde me behoorlijk moe. Maar dat mag zeker ook wel als je zo oud bent!! En vanavond hebben we naar Ivo Niehe zitten kijken, die bij een Hollywoods echtpaar op bezoek was: David en Yolande Foster. Zij is geboren in PAPENDRECHT als Jolande van den Herik, dat vond ik nou wel een geinig verhaal. Niet te geloven wat voor een krankjorum groot huis die lui hadden, maar het arme mens lijdt aan de ziekte van Lyme (wordt veroorzaakt door een tekenbeet) en dat is weer géén lolletje!
We hebben weer genoten van je uitgebreide verhaal, het is gewoon ongelofelijk hoe boeiend je alles beschrijft. Als journaliste zou je ook geen gek figuur slaan, denk ik zo. Maar dat bezoek aan het paleis van de Chief was wel helemaal fantastisch, lieve help, krijg je van zulke dingen niet de bibbers? IK denk dat je ook wel uitermate geschikt bent voor al deze dingen: buigingen, handengeklap, ik zie het voor me, en het doet me deugd dat je je zo goed kan aanpassen.
Intussen ben je al 6 weken daar, haast niet te geloven, en de helft zit er alweer bijna op. Vandaag is Anton (van Daphne) jarig, dus die heb ik ook nog even gemaild vandaag. Liefs en groetjes en hou je taai, hoor! Tot schrijfs, Oma -
21 Oktober 2013 - 19:50
Lianne Oskamp:
Ha Irene,
Wat geweldig weer om te lezen. En wat het nog eens extra leuk maakt, is dat ik precies een boek aan lezen ben waar het ook gaat over de Zambezi en de Induna's. Wel grappig.
Je werkt hard zo te horen. En je maakt veel mee. Veel indrukken doe je op zeg. Wel een hele belevenis allemaal. Succes nog verder en tot gauw!!
Liefs Li -
22 Oktober 2013 - 13:45
Evelijn:
Leuk om weer wat te horen :-) zo te zien beleef je van alles en doe je genoeg nieuwe indrukken op!
Fijn ook dat het goed gaat met je onderzoek... en handig dat je een tolk mee kan nemen tijdens de interviews, anders zou het lastig worden ha ha ;-). Nog even hard werken en dan lekker even terug naar het koude Nederland !!
Liefs, Evelijn.
-
22 Oktober 2013 - 13:45
Evelijn:
Leuk om weer wat te horen :-) zo te zien beleef je van alles en doe je genoeg nieuwe indrukken op!
Fijn ook dat het goed gaat met je onderzoek... en handig dat je een tolk mee kan nemen tijdens de interviews, anders zou het lastig worden ha ha ;-). Nog even hard werken en dan lekker even terug naar het koude Nederland !!
Liefs, Evelijn.
-
24 Oktober 2013 - 17:36
Dick En Riek Verdoorn:
Hallo Irene
Vanuit een zonnig Nederland een hartelijke groet. Het is hier gelukkig niet zo warm als bij jou daar, maar de herfst is met mooi weer en prachtige gekleurde bomen begonnen. Afgelopen weekend waren we in Zelhem en de bomen daar stonden in prachtige kleuren dus we konden volop genieten.
Nu genieten we weer van jouw verhaal. Kijk maar uit met zo'n chief, straks wil hij jou nog in zijn nabijheid houden met je blonde haren.
Als je weer in Nederland bent mag je eens voor ons koken hoor.!!!!Hier komt vanmiddag tilapiafilet op tafel met tandoorisaus. Ook niet slecht hè. Geniet van je safari. Misschien als dit bericht je bereikt ben je al op weg. Wijzelf zijn in het Krugerpark en Elefantenpark geweest en we vonden dit één van de mooiste ervaringen die we meegemaakt hebben. (Vooral ik, tante Riek, zag helemaal geen gevaar, zo mooi vond ik het.) Achteraf denk ik wel eens, dat de olifanten en neushoorns toch wel echt dichtbij liepen. Je bekijkt onze foto's nog maar eens die we toen gemaakt hebben.
Maak zelf ook maar veel foto's want dan kun je het later allemaal nog eens op je gemak bekijken.
Veel succes met je onderzoeken toegewenst, we kijken uit naar je volgende verslag.
Groetjes Oom Dick en tante Riek -
25 Oktober 2013 - 22:25
Janneke:
Hallo Irene,
Wat een belevenissen allemaal. Je slaat je er goed doorheen hoor. Net wat oma zegt, je bent er uitermate geschikt voor. Zal niks voor mij zijn. Hier hebben we prachtig herfst weer, rond 18 graden, maar volgende week is het over en dan gaat het stormen volgens de weerberichten. Afgelopen zondag naar de bossen geweest en veel paddenstoelen gefotografeerd. Het was er prachtig met die mooie herfstkleuren. Veel plezier op safari en pas op voor de wilde dieren.
Groetjes van Janneke en Fokko -
04 November 2013 - 12:17
Monique Montenarie:
Hoi Irene, leuk om je belevenissen te lezen, goed om te weten dat je 'je mannetje staat', maar dat hadden we ook wel van je verwacht. Het lijkt nog maar zo kort geleden dat je afscheid nam van ons bureau, je wordt nog steeds gemist hoor! Wel erg om te lezen dat er zoveel wild is afgeschoten, ik was in 1994 daar in de regio en dan liep je (soms bijna letterlijk) regelmatig een olifant tegen het lijf. Ga het wild vooral opzoeken, het is een prachtige ervaring, en kijk uit voor de hippo's. Hartelijke groeten uit Wageningen,
Monique
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
