De eerste dagen!
Door: Irene
Blijf op de hoogte en volg Irene
11 September 2013 | Zambia, Sesheke
Lieve allemaal,
Het lijkt alweer tijden geleden dat ik afscheid van jullie nam. Wat een hoop ervaringen in een paar dagen! Iedereen erg bedankt voor het medeleven en alle goede wensen! Hier volgt mijn eerste reisverslag vanuit Zambia nu ik internet heb:
Na een lange reis die goed verliep (voor zover dat mogelijk is als je achter het Zuid-Afrikaanse Arm Wrestling Team zit, het woord 'lomperik' kreeg spontaan een universele dimensie) kwam ik maandag om 12.30u aan op Livingstone Airport. Hier zou ik opgehaald worden door WWF-personeel. Gezien het continent verwachtte ik al wat vertraging, dus toen de chauffeur bijna een uur later arriveerde zat ik nog opgewekt gebruik te maken van het Wifi-netwerk op het vliegveld. Vervolgens stopten we in Livingstone een aantal keer om mensen op te halen en/of af te zetten en boodschappen te halen. Rond 14.00u reden we de stad uit, naar mijn idee naar Sesheke. Niets was minder waar, want er was besloten om me meteen mee te tronen naar de Victoria Falls! Deze zijn gelegen buiten Livingstone. Daar aangekomen legden de chauffeur en zijn neef/vriend/broer (familierelaties zijn hier ingewikkeld) aan de beheerders uit dat ik als bodemdeskundige onderzoek zou gaan doen naar de Zambezi rivier, en dat het belangrijk was dat ik het stroomgebied bij de Falls kon bekijken. Er werd daarbij omstandig gewezen naar het WWF-logo op het busje, terwijl ik met mijn slaperige vliegtuighoofd m'n best deed om er uit te zien als een bodemdeskundige door imponerend met m'n laptoptas te zwaaien. Deze tactiek wierp de gewenste vruchten af: we mochten gratis naar binnen 'voor 20 minuutjes'. Die minuutjes werden uiteraard ruim een uur, maar de tijd was het zeker waard! De Falls zijn heel mooi. In de regentijd (en als ik niet net 15 uur in vliegtuigen heb gezeten enzo ;) ) ga ik er nog een keer heen om alle uitkijkpunten te bezoeken. Ik zal me dan wel vermommen zodat de beheerders na afloop niet weer vragen of het is gelukt met m'n 'soil measurements'... Maar goed, na de Falls en met nog wat meer boodschappen en opgepikte mensen gingen we dan eindelijk op weg naar Sesheke. Hier werd ik uiteindelijk om 18.00u afgezet bij Brenda's Guest House en kreeg ik mijn huisje toegewezen, gelegen op ongeveer 30 meter van de Zambezi rivier. Alle voorzieningen behalve internet zijn aanwezig, dus ik was en ben een tevreden mens! Die avond ben ik vroeg naar bed gegaan. Was een beetje moe. :)
Dinsdag werd ik 's ochtends vroeg opgehaald om naar het WWF-kantoortje te gaan, dat volgens het bordje op de deur gebouwd is met Nederlandse en Duitse donaties. Hier heb ik de aanwezige staff ontmoet en werd ik voorgesteld aan de andere stagiair, een Zambiaanse jongen van mijn leeftijd. Het werd al snel duidelijk dat ik de komende maanden veel tijd met hem zal doorbrengen, want niet alleen gaan we samen veldonderzoek doen binnen het Silowana Complex (regio Zuid-West Zambia), maar we worden vanaf volgende week ook samen gehuisvest in een huis dat WWF voor ons huurt. Gelukkig is het een aardige jongen! Hij kreeg meteen de rest van de dag vrij om me het dorp te laten zien en me te laten settelen. Momenteel wordt er betreffende de stage nog weinig van me verwacht. Dit komt doordat het kantoor het druk heeft met het ontvangen van delegaties uit andere landen, en doordat mijn contract officieel pas volgende week ingaat. We hebben wat rondgelopen (2 km/u is hier het gemiddelde tempo gezien de hitte), elkaar leren kennen, andere mensen ontmoet, en boodschappen gedaan in de 'winkelstraat'.
Sesheke bestaat uit een paar hoofdwegen met wat tussenweggetjes. Afgezien van de geasfalteerde hoofdweg richting Livingstone is alles zand en bosjes, met tussendoor wat huizen die allen gelijkvloers zijn. Er zijn een stuk of tien winkeltjes die grotendeels hetzelfde verkopen. Voor de grote boodschappen steken de inwoners van Sesheke de grens over naar Namibië, waar er meer aanbod is en veel producten goedkoper zijn. Boodschappen doen in Sesheke is een bijzondere ervaring. Rondlopen met een mandje, welnee! Je gaat bij de toonbank staan en zegt wat je wilt hebben, bijvoorbeeld jam. Vervolgens worden door het winkelpersoneel alle mogelijke potten jam voor je uitgestald op de toonbank, en nadat je er één hebt gekozen wordt de rest met zorg weer teruggeplaatst. Dit is niet erg bevorderlijk voor een efficiënte afhandeling, zeker niet als je meer dan één product nodig hebt. Het valt echter niet te ontkennen dat het personeel echt de tijd voor je neemt. :) Sowieso zijn de mensen hier heel vriendelijk. Gezien het geringe en tot op heden onzichtbare aantal blanken ben ik de nieuwe bezienswaardigheid van het dorp. Wat huidskleur niet kan doen in deze wereld... Iedereen groet en/of vraagt hoe het gaat, kinderen zwaaien enthousiast als ik voorbij rijd en voelen heel voorzichtig aan mijn blanke, doch roodverbrande arm als ze me op straat tegenkomen. Ik voel me zo'n beetje de koningin, vriendelijk glimlachend en wuivend naar alle kanten.
Vandaag (woensdag) heb ik op kantoor een begin gemaakt met de inhoudelijke kant van m'n stage. Heel fijn om eindelijk een concrete stapel informatie door te werken en m'n proposal te versmallen! Over het algemeen genomen bevalt het me hier goed! Ik moet natuurlijk nog flink wennen aan de gedragscodes, de hitte en het eten, maar ik denk dat het best goedkomt met mij hier. Ik hoop dat mijn stageonderzoek uiteindelijk gebruikt kan worden om de lokale levensomstandigheden te verbeteren. Het is pijnlijk om de wijdverspreide armoede van dichtbij te zien, hoe blijmoedig en geduldig de mensen er ook onder zijn.
Tot slot heb ik speciaal voor jullie een top 3 gemaakt van ervaringen die ik als westerling niet had zien aankomen:
1) Wakker worden terwijl je wordt aangestaard door een grote krekel, die onder de klamboe pal naast je op het kussen is neergestreken.
2) Ontdekken dat de handdruk die je met een onbekende uitwisselt voortduurt tot de persoon die jullie introduceert klaar is met vertellen wie je bent, waar je vandaan komt, wat je hier komt doen, hoe lang je blijft, etc.etc., en dit ook voor de voor jou onbekende partij doet.
3) Na een paar uur terugkeren naar je huisje en ongeveer 300 mieren op en om je vanille scheermesje zien wandelen, dat op de doucherand lag.
Ik hoop dat het jullie allemaal goed gaat. Houd me op de hoogte! Tot de volgende keer weer, hopelijk dan met wat foto's.
Liefs,
Irene
Het lijkt alweer tijden geleden dat ik afscheid van jullie nam. Wat een hoop ervaringen in een paar dagen! Iedereen erg bedankt voor het medeleven en alle goede wensen! Hier volgt mijn eerste reisverslag vanuit Zambia nu ik internet heb:
Na een lange reis die goed verliep (voor zover dat mogelijk is als je achter het Zuid-Afrikaanse Arm Wrestling Team zit, het woord 'lomperik' kreeg spontaan een universele dimensie) kwam ik maandag om 12.30u aan op Livingstone Airport. Hier zou ik opgehaald worden door WWF-personeel. Gezien het continent verwachtte ik al wat vertraging, dus toen de chauffeur bijna een uur later arriveerde zat ik nog opgewekt gebruik te maken van het Wifi-netwerk op het vliegveld. Vervolgens stopten we in Livingstone een aantal keer om mensen op te halen en/of af te zetten en boodschappen te halen. Rond 14.00u reden we de stad uit, naar mijn idee naar Sesheke. Niets was minder waar, want er was besloten om me meteen mee te tronen naar de Victoria Falls! Deze zijn gelegen buiten Livingstone. Daar aangekomen legden de chauffeur en zijn neef/vriend/broer (familierelaties zijn hier ingewikkeld) aan de beheerders uit dat ik als bodemdeskundige onderzoek zou gaan doen naar de Zambezi rivier, en dat het belangrijk was dat ik het stroomgebied bij de Falls kon bekijken. Er werd daarbij omstandig gewezen naar het WWF-logo op het busje, terwijl ik met mijn slaperige vliegtuighoofd m'n best deed om er uit te zien als een bodemdeskundige door imponerend met m'n laptoptas te zwaaien. Deze tactiek wierp de gewenste vruchten af: we mochten gratis naar binnen 'voor 20 minuutjes'. Die minuutjes werden uiteraard ruim een uur, maar de tijd was het zeker waard! De Falls zijn heel mooi. In de regentijd (en als ik niet net 15 uur in vliegtuigen heb gezeten enzo ;) ) ga ik er nog een keer heen om alle uitkijkpunten te bezoeken. Ik zal me dan wel vermommen zodat de beheerders na afloop niet weer vragen of het is gelukt met m'n 'soil measurements'... Maar goed, na de Falls en met nog wat meer boodschappen en opgepikte mensen gingen we dan eindelijk op weg naar Sesheke. Hier werd ik uiteindelijk om 18.00u afgezet bij Brenda's Guest House en kreeg ik mijn huisje toegewezen, gelegen op ongeveer 30 meter van de Zambezi rivier. Alle voorzieningen behalve internet zijn aanwezig, dus ik was en ben een tevreden mens! Die avond ben ik vroeg naar bed gegaan. Was een beetje moe. :)
Dinsdag werd ik 's ochtends vroeg opgehaald om naar het WWF-kantoortje te gaan, dat volgens het bordje op de deur gebouwd is met Nederlandse en Duitse donaties. Hier heb ik de aanwezige staff ontmoet en werd ik voorgesteld aan de andere stagiair, een Zambiaanse jongen van mijn leeftijd. Het werd al snel duidelijk dat ik de komende maanden veel tijd met hem zal doorbrengen, want niet alleen gaan we samen veldonderzoek doen binnen het Silowana Complex (regio Zuid-West Zambia), maar we worden vanaf volgende week ook samen gehuisvest in een huis dat WWF voor ons huurt. Gelukkig is het een aardige jongen! Hij kreeg meteen de rest van de dag vrij om me het dorp te laten zien en me te laten settelen. Momenteel wordt er betreffende de stage nog weinig van me verwacht. Dit komt doordat het kantoor het druk heeft met het ontvangen van delegaties uit andere landen, en doordat mijn contract officieel pas volgende week ingaat. We hebben wat rondgelopen (2 km/u is hier het gemiddelde tempo gezien de hitte), elkaar leren kennen, andere mensen ontmoet, en boodschappen gedaan in de 'winkelstraat'.
Sesheke bestaat uit een paar hoofdwegen met wat tussenweggetjes. Afgezien van de geasfalteerde hoofdweg richting Livingstone is alles zand en bosjes, met tussendoor wat huizen die allen gelijkvloers zijn. Er zijn een stuk of tien winkeltjes die grotendeels hetzelfde verkopen. Voor de grote boodschappen steken de inwoners van Sesheke de grens over naar Namibië, waar er meer aanbod is en veel producten goedkoper zijn. Boodschappen doen in Sesheke is een bijzondere ervaring. Rondlopen met een mandje, welnee! Je gaat bij de toonbank staan en zegt wat je wilt hebben, bijvoorbeeld jam. Vervolgens worden door het winkelpersoneel alle mogelijke potten jam voor je uitgestald op de toonbank, en nadat je er één hebt gekozen wordt de rest met zorg weer teruggeplaatst. Dit is niet erg bevorderlijk voor een efficiënte afhandeling, zeker niet als je meer dan één product nodig hebt. Het valt echter niet te ontkennen dat het personeel echt de tijd voor je neemt. :) Sowieso zijn de mensen hier heel vriendelijk. Gezien het geringe en tot op heden onzichtbare aantal blanken ben ik de nieuwe bezienswaardigheid van het dorp. Wat huidskleur niet kan doen in deze wereld... Iedereen groet en/of vraagt hoe het gaat, kinderen zwaaien enthousiast als ik voorbij rijd en voelen heel voorzichtig aan mijn blanke, doch roodverbrande arm als ze me op straat tegenkomen. Ik voel me zo'n beetje de koningin, vriendelijk glimlachend en wuivend naar alle kanten.
Vandaag (woensdag) heb ik op kantoor een begin gemaakt met de inhoudelijke kant van m'n stage. Heel fijn om eindelijk een concrete stapel informatie door te werken en m'n proposal te versmallen! Over het algemeen genomen bevalt het me hier goed! Ik moet natuurlijk nog flink wennen aan de gedragscodes, de hitte en het eten, maar ik denk dat het best goedkomt met mij hier. Ik hoop dat mijn stageonderzoek uiteindelijk gebruikt kan worden om de lokale levensomstandigheden te verbeteren. Het is pijnlijk om de wijdverspreide armoede van dichtbij te zien, hoe blijmoedig en geduldig de mensen er ook onder zijn.
Tot slot heb ik speciaal voor jullie een top 3 gemaakt van ervaringen die ik als westerling niet had zien aankomen:
1) Wakker worden terwijl je wordt aangestaard door een grote krekel, die onder de klamboe pal naast je op het kussen is neergestreken.
2) Ontdekken dat de handdruk die je met een onbekende uitwisselt voortduurt tot de persoon die jullie introduceert klaar is met vertellen wie je bent, waar je vandaan komt, wat je hier komt doen, hoe lang je blijft, etc.etc., en dit ook voor de voor jou onbekende partij doet.
3) Na een paar uur terugkeren naar je huisje en ongeveer 300 mieren op en om je vanille scheermesje zien wandelen, dat op de doucherand lag.
Ik hoop dat het jullie allemaal goed gaat. Houd me op de hoogte! Tot de volgende keer weer, hopelijk dan met wat foto's.
Liefs,
Irene
-
11 September 2013 - 19:14
Denise:
Wat jammer nou dat je geen tent hebt gekregen...:D
Het klinkt allemaal geweldig!
Xx Denise -
11 September 2013 - 20:28
Petra Verdoorn:
Zo Irene, wat een welkom in Zambia! Toch best spannend dat je het huis gaat delen met een man. Gelukkig is hij aardig! :-) maarruh...errug leuk om je eerste verslag alweer te lezen. Ik zie het bijna voor me zoals je het weer beschrijft. Je kan volgens mij altijd nog een boek gaan schrijven, want dat doe je echt heel leuk! Pas goed op jezelf en heel veel succes daar. Veel liefs van ons. Xxx -
11 September 2013 - 21:08
Nel Maasland:
Hoi Irene,
Wat een super leuk reis verhaal. Hoop nog veel meer te lezen van je. Heel veel succes verder met je werk. Hier alles ok.
Groetjes Wim en Nel -
11 September 2013 - 21:27
Robin:
Hahhahaha. Soil measurements. Zwaaiend met je laptoptas... hoe doe je dat toch :P?! Je hebt zeker je 'hoofd' opgezet?
Maar klinkt prima toch? Ook wel fijn dat je iemand hebt waarmee je op kan trekken, anders kan het nog best wel eens eenzaam zijn.
EN wat is een vanillescheermesje? :O Hehe. Rare plaatjes in mijn hoofd. Maar dat is niet verrassend uiteraard.
Xx Robin -
11 September 2013 - 21:43
Oma Van Loosen:
Meisje, wat een fantastisch verhaal heb je geschreven, ik heb er van genoten. Heb Opa er al het één en ander van voorgelezen, maar die zal, zodra ik mijn plaats hier achter de laptop verlaat, beslist hier ook willen zitten om alles te lezen. Het lijkt net of ik het allemaal zelf heb meegemaakt, en wat leuk dat je jezelf nu ook bodemdeskundige mag noemen! Prachtig verhaal. Ja, ik denk dat die Victoria Falls best heel indrukwekkend zullen zijn, ken ze alleen maar van foto's van oom Paul, die hij stuurde toen ze daar jaren geleden geweest waren. Moet zeker wel een wonderlijke ervaring zijn, daar op dit moment de enige blanke persoon te zijn. Zal je alsjeblieft wel zonnebrandcrème gebruiken, want de Hollandse velletjes kunnen die felle zon moeilijk verdragen. Hoe hoog is de temperatuur daar nu overdag?
Ik kijk alweer uit naar je volgende ontboezeming. Veel succes bij alles wat je doet, en liefs van Oma -
11 September 2013 - 21:58
Annelies De Jager:
Hé Irene,
Je kan idd zo een boek gaan schrijven.
Heb zo gelachen om je verslag.
Maar t blijft een hele onderneming. Alles gaat zo anders daar.
T zal best wel even wennen zijn. Maar doe je best.
Tot je volgende verslag.
Groetjes Annelies -
11 September 2013 - 22:07
Lianne Oskamp:
Ha Irene,
Wat heerlijk je eerste verslag te lezen. Ik zie het helemaal voor je wat je schrijft. Fijn om te horen dat je veilig bent aangekomen. Ik hoop van harte dat je gauw gewend bent en je onderzoek goed kan uitvoeren. Je zal vast nog wel kennis maken met nog meer beesten daar;) Maar daar zul je vast ook wel aan gewend raken. Ik ben benieuwd naar je volgende verslag ;) Succes met alles.
Liefs Lianne -
11 September 2013 - 22:17
Jochem Van Loosen:
Het klinkt alsof je daar al thuis bent. Voor al dat gespuis aan insecten (gogga's in ZA) moet je je wapenen. Nergens eten laten liggen ook geen vanille-scheermesjes (?). Zo dicht bij de rivier goed op slangen letten en het hoge gras vermijden (teken!). Trouwens ook in huis opletten op slangen en schorpioenen...maar met slangen kun je wel omgaan van huisuit, een diepvriesmuis doet wonderen.
Zoals ik verwachtte vermaak je je best en het is fijn dat je al dadelijk een idee krijgt dat jouw aanwezigheid zin heeft. De winkels in het dorp zijn echt, vaak met een Indiër-eigenaar. Je moet ze vooral niet laten haasten, anders maak je geen goede vrienden. Vraag inderdaad maar om een pot jam die ze niet kunnen hebben en ze zullen je gaan waarderen. Fijn om zoveel mee te maken en we zien nu al weer uit naar de volgende brief.
Hou je taai, maar dat hoef ik eigenlijk niet te zeggen en tot een volgende keer!
Je oue Opa (die Oubaas) -
11 September 2013 - 22:23
Paul Van Loosen:
Welcome to Africa ...waar je geduld zal leren! Ons volg jou reisverslag met aandag en hoop om jou in Desember miskien nog op OR Tambo te sien - sal nog nader die tyd bevestig. Oppas alle "beesten", maar veral die seekoeie (nijlpaarden) en natuurlik slange! Hoop nie jy's ook so vrekbang vir spinnekoppe (spinnen) - soos jou moeder! Groetjes. -
11 September 2013 - 23:09
Lennart, Arianne En Tessa:
He Irene,
Wat een leuk verhaal zeg en wat heb je alweer een hoop meegemaakt in die paar dagen.
Ik moest ook zo lachen om je app, toen je op het vliegveld zat en niet opgehaald werd. (tenminste niet op tijd achteraf, haha)
Meid geniet van je avontuur en kijk alweer uit naar je nieuwe verslag!
Liefs,
Lennart, Arianne en Tessa -
12 September 2013 - 00:05
Eline:
Ha Irene,
Fijn om te lezen dat je goed bent aangekomen!
Haha ik zie het ook echt al voor me dat beest naast je in bed en dat gezwaai met je laptoptas!
Succes met je onderzoek!
Schrijf snel maar weer een nieuw verslag, erg leuk om te lezen namelijk :)
Liefs Eline -
12 September 2013 - 00:11
Annette Van Loosen:
Lieve (prinses) Irene,
Je bent al in donker Afrika! Meid, het is heerlijk om je verslag te lezen vol met nieuwe avonturen.
Heel veel plezier en succes met je bodem- en andere vondsten.
Lieve groetjes,
Annette -
12 September 2013 - 15:36
Daisy:
Hej! fijn om je lezen dat alles goed gaat :) nu al bevorderd tot bodemdeskundige top! :p super cool dat je de victoria falls hebt gezien. Is de hitte nog een beetje uit te houden? ps. robin is niet de enige die nog nooit van een vanille scheermesje heeft gehoord ;)
Liefs, daisy -
12 September 2013 - 22:07
Dick En Riek Verdoorn:
Hallo Irene
Wat een mooi verslag zeg. We zien het gewoon voor ons. Je kunt erg beeldend schrijven. Dat je even aan alles moet wennen kunnen we begrijpen. Een grote krekel binnen de klamboe, brrrr. En dan die hitte. We hopen, dat je er spoedig aan zult wennen. We zien nu al uit naar je volgende verslag en hopelijk ook wat foto's. We wensen je vanuit een vrij koud en nat Nederland een hele goede tijd toe.
Groetjes Oom Dick en Tante Riek -
18 September 2013 - 04:31
Tante Ria :
Lieve Irene,
Hoe gaat het?Al nieuwe gasten en gezellige beestjes ontmoet?
Er volgen vast nog meer griezelige verhalen van beestjes enzo.
Wat een leuk eerst reisverslag van je en met humor geschreven daar hou ik wel van.
Waar je laptopras al niet goed voor is,maar veel zwaaien daarmee.
Betr de armoede:Wat zal jij je daar nu rijk voelen.
Ach in Nederland komt er tgv crisis de armoede er ook aan,maar jij ziet nu,alvast,dat er dan toch nog mensen gelukkig met weinig kunnen zijn,misschien moeten wij daarvan leren.
Zoek als bodemdeskundige maar meteen flink naar goud,mag ik dan ook een stukje?
Irene,ik wens je veel succes in de onderzoeken/je stage en..... sterkte in die hitte daar.
Weet,dat God ook in Zambia is,Hij gaat met je mee.
Liefs van Tante Ria
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
